ARTIK AĞLAMASIN ANALAR

Yunus ‘un  dediği gibi dünya kimseye kalmıyor, kalmayacak ta. Yine ateş  düştü kaç ocağa, yine anaların yürekleri yandı, yine evlatlar yetim, eşler  dul kaldı.

Davulla zurnayla kışlaya uğurlanan Mehmetler; baba ocağına tertemiz vücuduna al bayrak sarılarak döndü. Semayı titreten feryatlar yükseldi 7 bölgeden, Büşra’ların Azra’ların babaları, Fatma teyzenin de oğlu şehit oldu. Emirhan yakılan ağıtlara anlam veremiyor, çünkü  henüz iki yaşında  o da ağlıyor, neye ağladığını bilmeden. Kim bilir belki de hissediyor babasının  şehit  olduğunu.  Babası sonsuzluğa uğurlandı dualar tekbirler eşliğinde, iş dönüşü ona çikolota alamayacak, Büşra babasını okul yolunda beklemeyecek artık,  diğer çocuklar babalarına sevgiyle sarılırken, o sadece onları seyretmekle avunacak, annesi akşam kapıyı açıp  hoş  geldin  hayat arkadaşım diyemeyecek, Ayşe teyzenin  yüreğindeki  kor  mahşere kadar  sönmeyecek. Artık mutlu aile tablosu resimlerde kaldı. Daha ne kadar yaşayacağız bu acıları, paylaşılamayan ne. Artık geleceğimizin güvencesi, yarınlarımızın umudu çocuklarımıza güvenlik güçlerimiz taşlattırılmasın, sokaklar ateşe verilmesin, masum insanlar patlayan bombalar eşliğinde paramparça olmasın.


Hz Nuh’un kavmi döneminde ona inananların toplandığı ve suların çekilmesiyle karaya oturan geminin içindeki Müslümanlardan toplanan erzaklarla İslam aleminin paylaşma ve dayanışma duygusuyla aşurenin yapılarak gelenekselleştiği Cudi Dağı kan gölü diye anılmasın.


Bu efsane dağın eteklerinde kışın kardelenler, yazın papatyalar açsın, çocuklar doya doya oynasın kırlarda. Gabar, Kato, Dağlıca Dağları Mehmetçiğin şiirinde kahbe damgasını yemesin. Artık sılaya acı haberler gelmesin, artık şehitler verilmesin,  artık tören alanlarında Büşralar Emirhan’lar Azranur’lar babam diye feryat etmesin, Esra’lar Zeynep’ler ağabeylerinin tabutuna sarılıp ağıtlar yakmasın. Artık anaların yüreğine kor düşmesin, artık gencecik fidanlar  hiç uğruna sonsuzluğa uğurlanmasın, artık taze  gelinler  elinde kınası solmadan  dul kalıp yas tutmasın, artık şehit mezarlarına kırmızı güller dikilmesin,  dikilen  güller bayramlarda   anaların  gözyaşlarıyla sulanmasın. Güzel ülkemin güzel insanları gün gelince zaten göçeceğiz bu dünyadan. Neyi paylaşamıyoruz anlamıyorum. Ölümün  avcılık  yaptığı şu kısa dünyada hiçbir çıkar  için  ölmeye, öldürmeye  değer mi ? Yurdun dört yanından yükselen silah sesleri istemiyoruz artık.  


Canım Türkiye mi barut kokusu sardı. Bize bu toprakları vatan yapmak için Çanakkale’de Dumlupınar da, Kocatepe de Sarıkamış ta toprak olan şehitlerimizi gün gelip te kardeş düşmanlığı yaşayalım diye mi verdik.

Diyorum ki!

SAYGILAR