Dünya gözüyle değil gönül gözüyle baktığınız zaman anlarsınız arada bir fark olmadığını.

Engel dediğimiz kavram hayatımız boyunca önümüze çıkmıştır ve çıkmaya devam edecektir. Hepimiz engelleniyoruz; fikrimizi söylerken, yürürken, okurken, dinlerken... Tıpkı engelli vatandaşlarımızda olduğu gibi. Aslında onları engelleyen bizleriz sonra da engelli diyen. Rampa koymayan, sarı şeritlerin önünü kapatan, eksiklikleri tespit etmeyen yahut engelli park yerine aracımızı park eden, bizleriz.

Aramızda hiçbir fark yok hepimiz engelleniyoruz. Yalnızca şunu istiyorum, dünya gözüyle değil de gönül gözünüzle bakın olaylara ve insanlara. İşte o zaman görüyoruz ki gerçekten gönlü güzel insanlara hasret kalmışız; saf, temiz, yalan nedir bilmeyen, sevdiğini hissettiren, gülümseten, huzur veren, yardım eden ve daha nicesi. Özlüyorum şimdi gitmeyi, sarılmayı, sohbet etmeyi, birlikte çay içmeyi.

Bana biri çıkıp gözlerini kapat ve düşün Karaman’da gidince huzur bulduğun, derdi tasayı her şeyi unuttuğun, içinin rahat olduğu bir yer var mı dese; bir Gönül Gözü, iki huzurevi derim.

Gönül Gözünden bahsediyorum, oradaki gönlü güzel insanların güzelliğinden. Normalde böyle güzel bir yeri Karaman’da herkes bilir diye düşünürken dolmuş şoförü kafe zannetmişti. Bilsin istiyorum herkes, ilgilensin. Zor bir yer değil belediyenin yakınında hemen, Koyunlu Park’ın içinde.

Unutmayın farklı değiliz, toplum olaraktan özürlü, kör bu ve bunun gibi kelimelerin kullanılmasını lütfen ortadan kaldırın. Engelsiz bir yaşam olsun hepimiz için, mutlu olalım, iyi olalım ve inşallah sağlıklı olalım. Ülke olarak şu günlerde evde kalıyoruz, umarım bu durum daha kötü sonuçlar doğurmadan sonlanır ve en yakın zamanda inşallah sizlerle birlikte Gönül Gözünde buluşmak temennisiyle.