Arabaşı çorbasını hemen hemen Anadolu’nun her köşesi bilir. Bilir bilmesine de bu çorbanın içilmesi için kar yağması gerekir. Çünkü yanında pişirilen hamurun donması, yani bekletilerek katılaşması gerekir. Yani tek başına çorba Arabaşı olmaz. Hamurla birlikte içildiği zaman işte o zaman Arabaşı adını alır. Adından da anlaşıldığı gibi ara öğün anlamına gelir.
Şimdi çorbamız, hamurumuz var şükür bir eksiğimiz var tabi ki oda kar. Kar yağmadan da içilse de o soğuk kış günlerinde uzun gecelerde yatmadan bir saat kadar önce içilmesinin tadına doyum olmaz, biraz da acılı olursa iştah açar ve hazmı kolaydır.
Bizim kuşak iyi bilir 60 ve 70’li yıllarda öyle karlar yağardı ki aylarca erimez üzeri donardı. İlkokul yıllarını hatırlıyorum da nerdeyse bir metre yüksekliğe ulaşırdı hatta bazı zamanlarda tipi sürer dam boyu olurdu, damlara kar üzerinden yürüyerek çıkardık.
O günlerden birinde köyde yakın komşumuz bizi akşam Arabaşıya davet etmişti. Tabi ki Arabaşı olurda gidilmez mi? Tahminim on yaşlarındaydım komşumun çocukları da benim akranımdı, zaten gene kar yağışı başlamıştı evleri öyle uzak filan da değildi. Hoşbeş ten sonra babam rahmetliyle Vehbi emmi öyle koyu bir sohbete başladılar ki ağzı açık dinliyordum onları. O zamanlar elektrik, televizyon, telefon yoktu.
Bir gaz lambasının ışığında diğer adıyla çıranın şavkında otururduk, hatta genç kızlar o çıranın şavkında ganefçe, yün çorap gibi örgü işleri örerlerdi. Öyle güzel muhabbetler edilirdi ki tadına doyum olmazdı. Ders çalışır gibi yapsak ta bir kulağımız babamın şu avcılık, ya da define arama hikayelerine odaklanırdı. Vakit’in ne zaman geçtiğini anlamazdık bile. Derken sıra Arabaşıya gelirdi. Nedense şimdiler de ne o Arabaşının nede o güzel sohbetlerin tadı kaldı.
Vakit geç olmuştu dışarı çıktığımızda tipi den göz gözü görmüyordu. Beş yüz metrelik yolu gidememiş ve orda yatmak zorunda kalmıştık O günler ne güzeldi.
Diyeceğim odur ki ne o eski kârlar yağar oldu, nede o eski Arabaşının tadı kaldı. Sevgili dostlar kapınızdan kış sofranız dan Arabaşı eksik olmasın…